Op de dag dat zij terugkwam had zij nieuwe kleren aan.
Het nieuwe mantelpakje wapperde in de frisse wind van haar nieuwe baan bij Dé Bank. Ze bracht nog snel wat Maybelin Lipgloss en wat Noah aan, stapte haar dure leasebak uit en klopte haar rokje recht.
Het verre Mquasi Sandinisti mocht dan onder zijn schuldenlast uit willen komen met een renteloos economisch stelsel, ze hadden nooit kunnen bevroeden dat de ABN mevrouw Van G. zou inhuren als alternatieve economiespecialist om elke strategie te counteren.
Hoe die vakbonden uit dat derdewereldland ook aan het schreeuwen waren in de media over armoede en andere onzin, dokken zouden ze. Want laten we wel zijn; wie in zijn jeugd niet links is, heeft geen hart, maar wie later niet rechts wordt, heeft geen hersens. Toen ze op Harvard een korte affaire met die ouwe prof had gehad, was hij daar heel duidelijk in geweest. Hij mocht dan weinig voorgesteld hebben in bed met zijn bleke slappe lichaam, zijn analyse van antiglobalisme versus de échte wereld had haar wel degelijk gepenetreerd.
“Op een gegeven moment heb je het wel gehad met de vage hippies, de snuivende punks, de relnichten en dat gezeur over mensenrechten”, dacht ze opgewekt, terwijl ze met een druk op de knop de deuren vergrendelde en het alarm instelde. “Dat is gewoon niet meer dan snel vervelend amateuristisch amusement.” Ze draaide zich om en legde de afstand naar het restaurant verbazingwekkend efficiënt af.

Inmiddels sloot hij juist zijn seminar af. De zaal vol managers was laaiend enthousiast. Overal verdrongen de pakken zich, op jacht naar zijn handtekening. Royces werden aangeboden en jachten werden beloofd, als de bedrijfsguru van de eeuw zijn theorie nog eens wilde uitleggen in hún bedrijf. Ook hún werknemers moesten vuurlopen, moesten horen van de regeneratietheorie en zich laten instralen!
Hij maakte zich snel uit de voeten. Als hij iets had geleerd in zijn verleden als datingsite-koning, was het wel dat hij niet van mensen hield.

Een taxi bracht hem naar het restaurant van zijn keuze. Normale mensen moesten twee maanden van tevoren proberen een reservering te bemachtigen, maar hij werd natuurlijk direct van tafel voorzien. Hij was benieuwd naar het nieuwe menu, want het ACU had juist deze week haar derde ster gekregen vanwege haar uitstekende wilde everzwijnamuse.

Op weg naar de tafel gebeurde het.
Een blonde, irritant geklede dame liep met zulke onoplettende enorme stappen door de zaak dat zij zijn bodyguard frontaal schepte, deze over de gerant viel en de gerant tenslotte een slok wijn over zijn Armani morste.
“Wel heb ik ooit!” riep hij, “kunt u nu ogenblikkelijk uw karma uit mijn aura verwijderen voordat mijn mannetjes een ongeluk begaan!”
Als antwoord verkocht ze hem een directe rechtse. Die verwacht men niet zo gauw van een linkshandige, en in haar ervaring was die dan ook uitermate effectief.

Terwijl hij in het ziekenhuis bijkwam, dacht hij: “ken ik haar niet ergens van?”

I

Ze kwam ’s nachts bij me
Heel stil
Koud als een geest
Haar witte vleugels klapperden in de wind
Het laken bewoog toen ze naar me keek
Nee, niet naar mij, naar een punt op het kussen, naast mijn hoofd
Ze raakte me niet aan
De volgende ochtend was ze weg

Als ik een tekening van mezelf zou maken
Zou ik een vervagend, mistig figuur tekenen
Vlakken van grijs en wit, een gerekt hoofd, een lange nek, een magere borst
Vanaf het middel oplossend in de lucht
Vuur en wind
Geen benen, geen handen maar
Twee enorme scherpe zwarte vleugels, machtig, smal maar sterk
Ik weet niet wat ik ben
Iets in mij is groter dan ik, machtig als een demon, bijna als de dood
Maar niet kwaad, noch goed - onverschillig voor dit leven
Oud
Niet oud, eeuwig

Als ik een tekening van haar zou maken
Stevige benen op de grond
Blanke huid, zwart-wit gevlekte koeievacht bij haar schouders
Een rood hart
Twee drie vier gezichten
Grimassen van twijfel op haar lippen en een dichtgenaaide mond
Maar zekerheid die daar doorheen begint te schijnen
Witte vleugels, brede sterke vleugels
Ze zitten nog niet goed vast aan haar schouders, want ze kent ze nog niet helemaal
Ze straalt veel meer uit dan intelligentie en liefde en aarde en water en spontaniteit en stevigheid en…
Ze straalt seks
En meer
Ze heeft misschien
Evenveel macht als dat wezen in mij
Of meer
Jong is ze, de kracht in haar is steeds weer jong en fris en nieuw en oud als ik

Ze kroop ’s nachts bij me.
Haar warme lichaam, naakt en zacht
Haar stevige botten
Haar lekkere adem die proeft naar lentebeken die ik wil drinken
Ze gooide me lachend uit bed omdat ze me een slijmjurk vond
Later, toen we in elkaar verstrengeld sliepen
Droomde ik van haar, zo zoet
Langzaam werd ik wakker, diep in haar
En de werkelijkheid was mooier dan mijn droom.

0

Er zijn veel manieren om je geliefde te verliezen.
De dood. Jaloezie. Desinteresse of onoplettendheid. Beklemming of verveling. Verwachtingen of concurrentiestrijd. Een verkeerde opmerking die je al lang vergeten was toen je eindelijk duidelijk werd dat je er nog duizend jaar berouw om ging hebben.

Mijn geliefde raakte mij niet kwijt, maar zichzelf.

Nu zoekt zij. Soms ontmoet ze mij, en lijkt alles als vanouds, maar ze zoekt alleen.

 

Er was eens een man die steeds zichzelf weggaf.
In zijn leven kwam hij vele behoeftigen tegen. Troostelozen, armen van geest, passielozen.
Telkens gaf hij dan zichzelf weg, zijn geest, zijn lichaam en zijn ziel, zonder ooit iets terug te verlangen.
Uiteindelijk was er niets meer over om weg te geven, en was hij verdeeld over de hele wereld.

De man probeerde zichzelf terug te vinden, en trachtte zich te concentreren. Maar ook zijn gedachten waren verspreid over alles en iedereen, en hij kon ze niet meer op één lijn krijgen. Er waren slechts nog fragmentarische flitsen, die ogenschijnlijk niets met elkaar van doen hadden; woorden, beelden en gevoelens die doelloos buitelden zonder enige samenhang.
Elk afgescheiden fragment van de man was gekleurd door de persoon aan wie de man dat stukje van hemzelf had weggegeven, zodat zelfs zijn fragmenten niet meer herkenbaar waren.

Op een dag, of een andere dag, trad er een andere man in een fragment van de man binnen. Deze andere man was een man die steeds zichzelf weggaf.

Verder valt er niets te vertellen.

Ik hoop dat zij zichzelf weer vindt. Ze is niet de enige die haar mist.